Przepisy Polskiego Ładu to nie jedyna rewolucja, jaka czeka pracodawców w 2022 r. Od 1 stycznia obowiązywać zaczęła nowelizacja tzw. ustawy zasiłkowej[1].

Nowe zasady dotyczące ustalania podstawy wymiaru zasiłku oraz okresów zasiłkowych to dwie najważniejsze zmiany we wspomnianej nowelizacji. Dzisiaj skupimy się na omówieniu nowych przepisów dotyczących wyznaczania okresów zasiłkowych.

Jednostka chorobowa bez znaczenia

W stanie prawnym obowiązującym jeszcze do końca 2021 roku, okres zasiłkowy ustalało się wliczając poprzednie niezdolności do pracy  jeśli:

1. były spowodowane tą samą chorobą;
2. przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Od 2022 roku pierwszy warunek przestaje mieć zastosowanie. To, czy niezdolność do pracy została spowodowana tą samą chorobą, jest bez znaczenia. Płatnik musi jedynie zweryfikować, czy minęło już 60 dni przerwy między pierwszym a kolejnym zwolnieniem lekarskim. Jeśli nie – wlicza wszystkie niezdolności do pracy do jednego okresu zasiłkowego. Jeśli tak – otwiera nowy okres zasiłkowy.

Okres zasiłkowy – jak to będzie wyglądać w praktyce?

Pracownik przebywał na zwolnieniu lekarskim przez 100 dni z powodu złamania ręki. Zwolnienie lekarskie zostało wystawione przez lekarza ortopedę. Następnie pracownik powrócił do pracy na 20 dni i uległ wypadkowi przy pracy. W jego wyniku doznał oparzeń i otrzymał zwolnienie lekarskie na kolejne 100 dni.

W starym stanie prawnym niezdolności do pracy spowodowane złamaniem ręki i obrażeniami związanymi z oparzeniem należałyby do dwóch odrębnych okresów zasiłkowych.

Od 2022 roku obie niezdolności do pracy będą wliczane do jednego okresu zasiłkowego, ponieważ między pierwszą a drugą niezdolnością do pracy nie było przynajmniej 60-dniowej przerwy.

W kontekście powyższego przykładu należy zwrócić uwagę na kolejną pułapkę. Zgodnie z przepisami okres zasiłkowy może trwać maksymalnie 182 dni. Pracownik z powyższego przykładu był niezdolny do pracy łącznie przez 200 dni. W związku z tym, że jego niezdolność do pracy przekroczyła okres 200 dni, nie otrzyma zasiłku za 18 dni. Będzie musiał wcześniej złożyć wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w ZUS.

Zasiłek po ustaniu zatrudnienia

Na niekorzyść pracowników działają również znowelizowane przepisy dotyczące wypłaty zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia. Od 2022 roku pracownik po ustaniu zatrudnienia będzie mógł pobierać zasiłek chorobowy jedynie przez 91 dni. Do końca 2021 roku było to możliwe aż dwa razy dłużej, czyli przez 182 dni.

91-dniowy limit będzie dotyczył jedynie okresu niezdolności do pracy wykraczającej poza okres ubezpieczenia. Należy mieć na uwadze, że maksymalny okres pobierania zasiłku chorobowego to wciąż 182 dni.

PRZYKŁAD: Pracownik podczas zatrudnienia w spółce otrzymał zasiłek chorobowy za 10 dni. Mimo iż do przekroczenia 182 dni okresu zasiłkowego brakuje mu jeszcze 172 dni, po ustaniu zatrudnienia będzie mógł otrzymać zasiłek za maksymalnie 91 dni.

PRZYKŁAD: Pracownik podczas zatrudnienia w spółce otrzymał zasiłek chorobowy za 130 dni. Po ustaniu zatrudnienia będzie miał prawo jeszcze do 52 dni płatnego zasiłku. ZUS nie wypłaci mu zasiłku za 91 dni, ponieważ, będąc jeszcze pracownikiem, był niezdolny do pracy przez 130 dni (182 dni – 130 dni = 52 dni).

Joanna Szafran
HR administration & payroll senior specialist
joanna.szafran@ow-accountingpayroll.pl

[1] Ustawa z dn. 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa